Jerzy Popiełuszko urodził się 14 września 1947 r. na Podlasiu we wsi Okopy, w parafii Suchowola, z rodziców Władysława i Marianny z domu Gniedziejko. W dwa dni po urodzeniu, 16 września, został ochrzczony w parafialnym kościele pod wezwaniem świętych Apostołów Piotra i Pawła w Suchowoli i otrzymał imię swojego stryja, Alfonsa (zmienił je na Jerzy Aleksander dopiero w okresie nauki w seminarium, w 1971 r.). W latach 1954-1965 Alek Popiełuszko uczęszczał do Szkoły Podstawowej oraz Liceum Ogólnokształcącego w Suchowoli. W kościele parafialnym, odległym od domu o kilka kilometrów, od 11. roku życia był ministrantem i służył do Mszy św. codziennie przed lekcjami w szkole. Uzyskawszy świadectwo maturalne, zgłosił się 24 czerwca 1965 r. do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego św. Jana Chrzciciela w Warszawie, gdzie przez siedem lat przygotowywał się intelektualnie i duchowo do przyjęcia święceń kapłańskich. Podczas tych studiów musiał odbyć dwuletnią służbę wojskową w specjalnej jednostce dla kleryków w Bartoszycach. Z tego okresu znany jest fakt mężnej postawy alumna Popiełuszki, który nie pozwolił odebrać sobie medalika i różańca, za co był szykanowany przez tamtejsze władze wojskowe. Celem tych szykan i obostrzeń w służbie było zniechęcanie żołnierzy-kleryków do kontynuowania drogi powołania kapłańskiego. Po powrocie do seminarium musiał poddać się operacji tarczycy, leczył się też z powodu choroby serca. W pewnym momencie był w tak ciężkim stanie, że koledzy kursowi całą noc modlili się w jego intencji (18 kwietnia 1970 r.). Przeżycia w wojsku, choroba i pobyt w szpitalu bardzo zbliżyły go do kolegów oraz w szczególny sposób uwrażliwiły na potrzeby, cierpienia i krzywdy bliźnich. Stał się opiekuńczy i zatroskany, zwłaszcza o chorych. Święcenia kapłańskie...

Osiedle Anin powstało z parcelacji lasów dóbr wilanowskich pomiędzy torami kolei szerokotorowej, Traktem Brzeskim i Kaczym Dołem (obecnie Międzylesie). Parcelację rozpoczęto w 1904 roku, a w 1910 Ksawery hr. Branicki podpisał akt rejentalny parcelacji osiedla, które nazwano od imienia jego żony Anny. Parcelację Anina Starego zakończono w 1912 roku i właśnie ta data wyznacza początek historii osiedla. Początkowo Anin był osiedlem prawie wyłącznie letniskowym, ale już pierwsi osadnicy postanowili wznieść własnym trudem kaplicę, gdyż odległość do kościoła parafialnego w Zerzniu była znaczna. Już w 1911 roku Antoni Szall przystąpił do opracowania planu kaplicy i kosztorysu jej budowy. Jakub Pawlikowski przeznaczył nań plac, a Nadleśnictwo Wilanów zobowiązało się dostarczyć drewna. Budowę kaplicy rozpoczęto w 1915 roku, a uroczystego poświęcenia kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej dokonał 16 maja 1916 roku proboszcz zerzeński, ksiądz Kajrukszto. Początkowo księża celebrowali nabożeństwa tylko w sezonie wypoczynkowym. Stałe nabożeństwa zaczęły być odprawiane dopiero po I wojnie światowej, kiedy to Anin z letniska przekształcił się w modną i nieco snobistyczną miejscowość podwarszawską, ściągającą inteligencję, artystów i osoby chore na płuca. Pierwszym stałym kapelanem anińskim był ksiądz Teofil Penkala, który, chory na płuca, osiadł w 1925 roku w Aninie i przez dwa ostatnie lata swego życia pełnił tu kapłańską posługę. Jego następca, ksiądz Henryk Bogacki, widząc tłumy wiernych na niedzielnych nabożeństwach, w 1929 roku podjął się dzieła rozbudowy kaplicy. Wybudowano również 18-metrową wieżę z dwoma dzwonami. Pomimo rozbudowy kaplica nie wystarczała na potrzeby wciąż wzrastającej ludności Anina i Wawra....

Podczas obchodów 1000-lecia chrztu Polski w 1966 roku parafianie zgłosili jako votum milenijne budowę nowej świątyni. Spośród przedstawionych projektów wybrano ostatecznie do realizacji projekt inż. arch. Zygmunta Stępińskiego. Zgodnie z zamysłem architekta kościół jest pomnikiem ofiar mordu dokonanego przez Niemców 27 grudnia 1939 roku na ludności Wawra i Anina. Do budowy kościoła przystąpiono w połowie 1976 roku. Od października 1976 ksiądz proboszcz Wiesław Kalisiak podjął się kierowania parafii. Jego nieprzerwanej i niestrudzonej pracy zawdzięczamy sfinalizowanie tak pięknego dzieła. 12 grudnia 1976 roku Prymas Polski, Ksiądz Stefan Kardynał Wyszyński dokonał poświęcenia kamienia węgielnego świątyni. W uroczystości tej uczestniczył również ksiądz Jerzy Popiełuszko, pracujący w naszej parafii jako wikariusz od października 1975 r. do maja 1978 r.   Kościół ukończono w stanie surowym w ciągu 4 lat i 13 grudnia 1980 roku Arcybiskup Bronisław Dąbrowski dokonał przeniesienia Najświętszego Sakramentu ze starego do nowego budynku. Stary, drewniany kościół dzięki staraniom Księdza Proboszcza został przeniesiony do nowej parafii w Tarchominie-Porajach. Nowy kościół aniński ozdobił ołtarz przedstawiający „krzew gorejący”, dzieło artysty-rzeźbiarza Władysława Trojana, oraz witraże pracowni Teresy Reklewskiej. Kierownikiem budowy kościoła był inż. Tadeusz Kaczorowski. W 1989 roku parafii zwrócono budynek po byłym kinie Wrzos. 5 maja 1990 roku Prymas Polski Ksiądz Józef Kardynał Glemp otworzył Sympozjum Przedsynodalne 11 Polskiego Synodu Plenarnego. 13 czerwca 1992 roku, Prymas Polski, w obecności pierwszego Ordynariusza Diecezji Warszawsko-Praskiej Biskupa Kazimierza Romaniuka i Gospodarza Parafii, Księdza Kanonika Wiesława Kalisiaka, dokonał...

7.10.2006 roku Ksiądz Proboszcz obchodził  Jubileusz XXX-lecia posługi kapłańskiej w Aninie. Bp Stanisław Kędziora odprawił uroczystą Mszę św. Do koncelebry zaproszeni zostali kapłani z dekanatu anińskiego i ci, którzy od 1976 r. pracowali w naszej parafii. 24 października 2006 r. do domu Pana odszedł  Ksiądz Proboszcz Wiesław Kalisiak. Ciało zostało złożone, zgodnie z wolą Zmarłego, przy kościele w Aninie. Z dniem 3 grudnia 2006 r. Ksiądz Prałat Stanisław Markowski, dotychczasowy proboszcz parafii św. Wincentego a Paulo w Warszawie i Dyrektor Cmentarza Bródzieńskiego,  zostaje mianowany proboszczem parafii M.B. Królowej Polski  i dziekanem dekanatu Anińskiego. Dnia 3 maja 2008 r. w Uroczystość Matki Bożej Królowej Polski (odpust parafialny)  Ks. Proboszcz Stanisław Markowski dokonał poświęcenia ołtarza Matki Bożej w bocznej kaplicy. 16 maja 2008 r. z inicjatywy ks. Proboszcza  zainstalowano 3 nowe żyrandole Wrzesień/listopad  2008 malowanie wnętrza kościoła 30 listopada 2008 r.  Ks. Proboszcz Stanisław Markowski,  po 2 latach pracy w naszej parafii, został mianowany ekonomem Diecezji Warszawsko-Praskiej. 7 grudnia 2008 r. ks. kan Marek Doszko zostaje Proboszczem parafii MBKP i Dziekanem Dekanatu Anińskiego. W dn. 16-19 marca 2009 r. w naszym kościele zostało zainstalowane nowe nagłośnienie. 4 października 2009 r. , w dzień św. Franciszka z Asyżu, patrona zwierząt, poświęcono figurę patrona, która została umieszczona na kamiennym cokole w ogrodzie parafialnym. 13 czerwca 2010 r. Ks. Bp.. Stanisław Kędziora poświęcił kamień bł. ks. Jerzego Popiełuszki, wikariusza anińskiego w latach 1975-1978. Inicjatywie parafian przewodzili p. Kraus i p. Nowacki. Z inicjatywy Parafian, w roku jubileuszu 100-lecia Anina, dn. 27 listopada...

Ks. Wiesław Kalisiak urodził się 4 grudnia 1935 w Kobyłce. Był synem Stanisława i Heleny z domu Gąsior; miał dwie siostry oraz dwóch braci. Do Szkoły Podstawowej uczęszczał najpierw w rodzinnej Kobyłce, a klasę siódmą ukończył w Warszawie (Szkoła Podstawowa nr 126). Następnie ukończył Gimnazjum i Liceum im. Króla Władysława IV na Pradze. Powołanie kapłańskie rozpoznał w roku 1944. Dnia 6 lipca 1953 zgłosił się do Wyższego Seminarium Duchownego w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął dnia 3 sierpnia 1958 z rąk Kard. Stefana Wyszyńskiego. Pracował jako wikariusz w parafiach: Św. Jadwigi w Milanówku (04.08.1958-01.09.1959), student teologii biblijnej na KUL (01.09.1959-01.06.1963), Św. Jana Kantego w Warszawie-Żoliborzu (01.06.1963-01.06.1971), Św. Stanisława Kostki w Warszawie-Żoliborzu (01.06.1971-05.06.1973), pobyt w USA: parafie w Detroit i Warren (05.06.1973-31.10.1974), duszpasterz akademicki (31.10.1974-14.10.1976), proboszcz parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie (14.10.1976-24.10.2006). Dnia 29 listopada 1980 odznaczony przywilejem rokiety i mantoletu. Wicedziekan dekanatu anińskiego od 1 maja 1987; dziekan aniński od 1 września 2005. Od początku istnienia Kapituły Katedralnej (24 grudnia 1992) był jej Kanonikiem Gremialnym. Od 15 grudnia 1994 był prałatem honorowym Jego Świątobliwości. Przez ostatnie lata trawiła go choroba nowotworowa, z którą dzielnie walczył. Będąc słabym podtrzymywał innych na duchu. Ksiądz prałat Wiesław Bartłomiej Kalisiak zmarł 24 października 2006 r., w wieku lat 70, w kapłaństwie 48. Uroczystości pogrzebowe odbyły się trzy dni później, a ciało zmarłego zostało złożone obok kościoła. KS. WIESŁAW KALISIAK WE WSPOMNIENIACH PARAFIAN: Spotkałem w swoim dość już długim życiu bardzo wielu księży. Z całą pewnością do grona wyjątkowych...

  Budowa organów w Aninie w latach 2014-2019 http://organywaninie.pl

Autorem projektu anińskiego kościoła jest architekt Zygmunt Stępiński (1908-1982), znany wcześniej z odbudowy Mariensztatu i Nowego Światu oraz jako twórca MDM-u. Projekt nie jest owocem samej tylko wizji architekta, lecz także licznych konsultacji z ks. Wiesławem Kalisiakiem (1935-2006), proboszczem i budowniczym kościoła w latach 1976-2006 oraz – na etapie wystroju wnętrza – z ojcem Placydem Galińskim (1924-2001), byłym opatem benedyktynów tynieckich, historykiem sztuki, rezydentem parafii anińskiej, który jako wybitny intelektualista wywarł ogromny wpływ tak na artystyczną, jak i duchową tkankę Kościoła anińskiego. Budynki kościelne tworzą czworobok, od strony ulicy Rzeźbiarskiej otwierający się arkadą na wewnętrzne patio, gdzie pośród zieleni umieszczono kamienną figurę patronki kościoła – Matki Bożej Królowej Polski, opiekuńczym gestem osłaniającej orła w koronie –  autorstwa Józefa „Dudka” Kenara (1952-2001). Na patio prowadzą przeszklone drzwi z bocznej nawy kościoła. Patio oraz główne wejście do kościoła znajdują się na poziomie wyższym w stosunku do ulicy. By dostać się tam, trzeba wznieść się kilkoma stopniami na taras, który obiega front kościoła od głównego wejścia po dzwonnicę. Takie rozwiązanie przydaje lekkości założeniu, a schody podkreślają przynależną świątyni wzniosłość. Trzy pozostałe boki prostokąta tworzą budynki zasadniczego kościoła i plebanii, połączone skrzydłem mieszczącym ciągi komunikacyjne i salki katechetyczne w dwóch poziomach. Kościół właściwy jest budynkiem podłużnym, przykrytym dwuspadowym, nieregularnym dachem z górnymi świetlikami wzdłuż kalenicy od strony południowej. Poniżej, boniowane piaskowcem ściany przeprute są szeregiem wydłużonych okien. W 2/3 swej długości ściana południowa wybrzusza się cylindryczną formą bocznej kaplicy, nakrytej stożkowatym hełmem. Za kaplicą...

Obrazy ożywiane światłem niebios. Każdego dnia o świcie i o zmierzchu w kościele anińskim dokonuje się cud budzenia i gaśnięcia witraży. Gdy rodzi się dzień w witrażu nad ołtarzem rozpoczyna się prawdziwe misterium. Rzeczywistość nie tylko materialną, ale również duchową wydobywa światło pochodzące nie ze sztucznych źródeł lecz prosto z nieba, które powołuje do życia barwy i kształty. W obrazie krzewu gorejącego, w którym Bóg objawił się młodemu Mojżeszowi, najpierw pojawiają się błękity (co zadziwiające – w pełnym świetle dnia trudno je dostrzec) i biele, następnie – lecz powoli – rodzą się zielenie, by na samym końcu wybuchły gorejące barwy ognia. O zmierzchu kolejność wygaszania kolorów jest odwrotna… Aniński krzew mojżeszowy płonie. U dołu kłębią się liście, które podmuch ognia strącił już z gałęzi. Czerwone, żółte i ugrowe języki ognia spiralnie pną się do góry, miejscami przechodząc w rażącą biel, w której domyślamy się najwyższej temperatury… Ale zieleń życia wciąż trwa, a nawet ma się wrażenie, że żywe gałęzie z obu stron miłosiernie obejmują żar niczym opiekuńcze dłonie. U samego szczytu, w zwieńczeniu witraża, wiruje intrygujący owalny kształt w barwach bieli i złota. Wolno w nim doszukiwać się obrazu mocy i miłości Boga Niewidzialnego, Jego Istoty i Jądra, kulminacji wszystkiego. Siedem podobnych, przypominających pąki tulipanów soczewkowatych form, które ukazane są przy pionowych krawędziach, można natomiast interpretować jako przyszłe (we „wszechczasie” – czy nawet „bezczasie” – Boga istniejące wszak zawsze!) dary Ducha Świętego, które kiedyś, wieki całe po doświadczeniu Mojżesza, spłyną na apostołów w formie języków ognia pokrewnych tym z gorejącego...